W XVI wieku Miłosna była wsią szlachecką, zasiedloną głównie przez drobną szlachtę zagrodową, a jej właścicielami byli Czerniakowscy, ci sami do których należały: Kobyłka, Ossów, (d. Osowo), Turów (d. Turowo) i kilka innych wsi w tej okolicy, a także Czerniaków (d. Czerniakowo). Z tego czasu istnieje bardzo ciekawy dokument powstały w roku 1523. Jest to tekst roty (przysięgi) zapisany przez podpiska ziemskiego Valentinusa Ciecierskiego w annałach warszawskich sądów ziemskich, gdzie jakiś świadek zeznawał, że idąc z Miłosny do Kącka mijał między Duchnowem a Wiązowną, pana Kazuba, który szedł od strony Miłosny. Przy tej okazji dowiadujemy się, jak długie piesze wędrówki pomiędzy wsiami odbywali ich mieszkańcy i o tym, że życie toczyło się tu bujnie. Wymieniony zaś pan Kazub nie jest postacią anonimową, jak do niedawna sądziłam; wiemy bowiem z przekazów historycznych o nim i jego rodzinie dość dużo. Otóż szlachcic Mikołaj Kazub zmarły w 1527 roku, a pochodzący z Gorców (miejscowość wówczas w powiecie warszawskim, parafii Babice - ob. Stare Górce), przez małżeństwo został mieszczaninem warszawskim; dzierżawiąc między innymi Jazdów. Bohaterem zaś tej notatki jest jego syn - Stanisław Kazub z Duchnowa (należy rozumieć, że był jego właścicielem), od roku 1527 kupiec warszawski, który w roku 1535 pełnił również funkcję ławnika. I to właśnie ten Stanisław Kazub widziany był przez zeznającego świadka, jak pewnego pięknego dnia roku 1523 wędrował sobie od strony Miłosny w kierunku Wiązowny i Duchnowa. Nie sądzę zresztą, by jako dość znaczny szlachcic (nawet świadek mówi o nim “pan Kazub”) szedł na piechotę; być może jechał konno. Oryginalny język tego dokumentu daje znakomity obraz narzecza mazowieckiego (zwanego mazurskim), z okresu kiedy formował się polski język pisany; zupełnie niezrozumiałego dla przeciętnego współczesnego mieszkańca naszej mazowieckiej ziemi.
autor: Barbara Buczek-Płachtowa (czasopismo EKO U-Nas)
